او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
هُداوند چُشَ گوَشیت که تئوِ پِرئون چه اے نِشانیا زانئے که من هُداوند آن: بِچار، اے اَسا که منِ موسّائے دستا اِنت، من اِشیا کئورئے آپا جنان و آپ هۆن جۆڑَ بنت.