هُدایا آ، برکت دات و گوَشتنت: ”چُکّ و بَر کنێت، باز ببێت و زمینا پُرّ کنێت و زمینئے سرا هاکمی بکنێت. دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ و زمینئے سجّهێن سُرِندَهانی سرا هاکمی بکنێت.“
من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و
اِساک چه اۆدا لڈِّت و شت. دگه چاتے جَتی. نون اِشیئے سرا کَسّا اَڑ و کُڑ نکرت. اِساکا چاتئے نام رَهوبوت کرت و گوَشتی: ”نون هُداوندا مارا پْراه و شاهِگانێن جاگهے داتگ و ما همے سرڈگارا سێر و آبادَ بێن.“
تئیی چُکّ و نُماسگ زمینئے هاکانی کِساسا بازَ بنت و شما رۆدراتک و رۆنند و شمال و جنوب، چارێن نێمگان تالانَ بێت. زمینئے سجّهێن کئوم تئیی و تئیی نَسل و پَدرێچئے سئوَبا بَرکتَ گرنت.
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
گۆن من گوَشتی: ’من ترا پُرسَمرَ کنان و تئیی نَسل و پَدرێچا سکّ بازَ کنان. من ترا کئومانی رُمبے جۆڑَ کنان و اے سرڈگارا چه تئو و رند تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان که تان اَبد همایانی مِلکت ببیت.‘
اے کئومئے هُدا، اِسراییلئے هُدایا مئے پت و پیرُک گچێن کرت و مِسرا جَهمنندیئے وهد و زمانگا سرپراز کرتنت و گۆن وتی زۆر و واکا چه مِسرا در آیگئے رهشۆنی داتنت.