2 دانیالا گوَشت: ”من شپا اِلهام و شُبێن گندگا اَتان و من دیست که آسمانئے چارێن گواتان مزنێن دریا مَست کرت.
بله پاد آیگا رَند، آییئے بادشاهی پرۆشگ و دێم په آسمانئے چارێن گواتان بهر کنگَ بیت، بله نه آییئے نَسل و پَدرێچا رسیت و نه آ پێسری زۆری مانَ بیت که آییئے وتی جندا بوتگ. آییئے بادشاهی چه بُنا گْوجَگ و دگران دئیگَ بیت.
گڑا هما شپا اے راز په دانیالا، شُبێنێا پدّر کنگ بوت. نون دانیالا آسمانی هُدائے ستا کرت.
من شپئے اِلهامان چارگا اَتان، ته دیستُن، گۆن آسمانی جمبران انسانی چُکّێئے ڈئولێنے آیگا اَت و هماییئے نێمگا پێداک اَت که چه زمانگان هستاِنت و آییئے دێما آرگ و پێش کنگ بوت.
اِشیا پد، من اَنگت شپئے اِلهام و شُبێنان گِندَگا اَتان و چارمی جانوَرُن دیست. اے تُرسناک، هئیبتناک و سکّ زۆرمند اَت. اِشیا دراجێن آسنێن دنتان پِر اَت. وتی شکاری پرۆشت و اێر بُرت و سَرارۆکی پادانی چێرا لپاشتنت. چه آ پێسریگێن سجّهێن جانوَران جتا اَت و دَه کانٹی پِر اَت.
من وتی اِلهاما دیست که شوشئے کلاتا آن که ایلامئے دَمگا اِنت. اِلهاما دیستُن که اولایئے کئورئے کشا آن.
پدا پاچن سکّ زۆراوَر بوت بله اَنچۆ که وتی زۆراوریئے بُرزادیان سر بوت، مزنێن کانٹی پرُشت و آییئے جاگها چار دگه اجبێن کانٹ رُست که دێمِش آسمانئے چارێن گواتانی نێمگا اَت.
گۆن کَرنائے بُرزێن تئوارا وتی پرێشتگان راهَ دنت که آییئے گچێن کرتگێن مردمان، چه دنیائے چارێن کُنڈان، بزان چه زمینئے هَند و دَمگان تان آسمانئے گُڈّی مرز و سیمسران، مُچّ و یکجاه بکننت.
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
چه اِشان و رند من چار پرێشتگ دیست. زمینئے چارێن کُنڈان اۆشتاتگ و زمینئے چارێن گواتِش داشتگاَتنت تانکه گواتے نه زمین، نه دریا و نه درچکێئے سرا بکَشّیت.