3 گۆن آییا گوَشتی: ’وتی سرڈگار و راج و کئوما بِلّ و هما مُلکا برئو که من ترا پێشیَ داران.‘
هُداوندا گۆن اِبراما گوَشت: ”وتی مُلک، وتی سیاد و وارس و وتی پتئے لۆگا یله دئے و چه اِدا هما مُلکا برئو که من ترا پێشیَ داران.
نون هُداوندا گۆن آییا گوَشت: ”من هما هُداوند آن که ترا چه کَلدانیانی شهر اورا دَرُن کرت و آورت که اے سرڈگارا ترا بدئیان و تئو اِشیئے واهند ببئے.“
وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“
کَسێا که وتی پت و مات چه من دۆستترَ بنت، آ منا نکرزیت و کَسێا که وتی بچکّ و جنکّ چه من دۆستترَ بنت، آ هم منا نکرزیت.
همے پئیما، چه شما هرکَسے، تان وهدے که چه وتی سجّهێن مال و هستیا دست مکَشّیت، منی مرید بوتَ نکنت.
آییا کَلْدانیانی مُلک یله دات و هارانا شت. چه پتئے مَرکا و رَند، هُدایا آ چه اۆدا همے مُلکا آورت که انّون شما نِشتگێت.