9 پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“
دُزّے که گندئے، دێمِت رۆشنَ بیت و گۆن زناکاران همراهَ بئے.
بله اَنگت آیان بُرزێن اَرشئے هُدا چکّاست و آییئے هلاپا سرکشیاِشَ کرت، آییئے هُکمِشَ نمنّت.
مردم گۆن موسّایا اَڑِتنت، گوَشتِش: ”مارا آپ بدئے که بوَرێن.“ موسّایا گوَشت: ”چێا گۆن من اَڑگا اێت؟ چێا هُداوندا چَکّاسێت؟“
آییا آ جاگهئے نام مَسَّه و مِریبَه کرت، چێا که اۆدا اِسراییلی اَڑِتنت و هُداوندِش هم چکّاست و گوَشتِش: ”بارێن هُداوند گۆن ما گۆن اِنت یا نه؟“
ایسّایا گوَشت: ”هئو، بله چُش هم نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا مچَکّاس و آزمائِش مکن.“
گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘
نون شما چێا مریدانی گردنا گرانێن جُگے بندێت و هُدایا چَکّاسیت؟ اے بارا، نه ما زرتَ کنێن و نه مئے پیرێنان زرت کرتگ.
گڑا وَرنا دێما آتکنت، جۆنئے کَپن کنگا رَند، ڈنّا برت و کبرِش کرت.
و چۆن جار بجننت اگن رئوان دئیگ نبوتگاَنت؟ اَنچُش که نِبشته اِنت: ”وَشکَدَم اَنت آ مردم که وشّێن مِستاگَ کارنت.“
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.