2 هَنّانیایا گۆن جنئے سهیگیا زرّانی یکّ بهرے په وت داشت و آ دگه، کاسِدانی دێما اێر کرتنت.
آ هرچے که کننت، په مردمانی پێش دارگا کننت و بَسّ. وتی تاییتان مزنَ کننت و کباهئے لَمبان دْراجکَشّ.
آییا اے هبر په بَزّگێن مردمانی گَمواریا نگوَشت، پمێشکا گوَشتی که دُزّے اَت. کلیتدار آییئے جِند اَت و مُدام چه زَرتورَگا چیزّے په وتیَ زرت.
سجّهێن باوَرمند، گۆن یکدگرا هۆر و سجّهێن مال و هستیا شریکدار اَتنت.
هَنّانیا نامێن مردێا و آییئے سَپیرَه نامێن جنا هم وتی ڈگارے بها کرت.
پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟
پِتْرُسا چه آییا جُست کرت: ”منا بگوَش، شما ڈگار که بها کرت، اِشیئے کیمّت همِش اَت؟“ سَپیرَها پَسّئو دات: ”هئو، کیمّتی همِش اَت.“
هچّ کارے په وتواهی و وتپسُندی مکنێت. په بێکِبری و دربێشی دگران چه وت بُرزتر سرپد ببێت.
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگاَنت.