هُداوندا گوَشت: ”اِدا بچار، نون اے یکّێن راج و کئوم اَنت و سجّهێنانی زبان یکّ اِنت. اگن اے کارِش بِندات کرتگ، چه اِد و دێم اے هرچے کنگ بلۆٹنت، په اِشان نَبوتنیَ نبیت.
من په شمئے گناهانی پشۆمانیا، شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله هما که چه من و رَند آیگی اِنت، چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشانی دست گِرگئے لاهک هم نهآن. آ شمارا گۆن پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت.
زبان هم یکّ اَنچێن آسے که مئے جسم و جانئے رگ و بندانی تها سِلّیانی دنیاے. مردما پَهک سِلّ و آلودگَ کنت و آییئے درُستیگێن زِندا آسَ جنت. زبان وت آسے که چه دۆزهئے آسا رۆک بوتگ.