منی پِر ترّگئے مِسال، همے ڈئولا اِنت که مردے دور و دْراجێن سپرێا برئوت، رُکست کنگئے وهدا، سجّهێن هِزمتکارانی کار و باران سر و سۆج بکنت و نِگهپانا هُکم بدنت: ’سار و هُژّار بئے!‘
آییا اے کار، چه نشانی و مۆجزهانی واک و کدرتا، گۆن هُدائے روهئے زۆرا کرتگاَنت. گڑا چه اورشَلیما بگر تان ایلیریکومئے دَمگا، من سجّهێن راها تَرّ و گَرد کرتگ و مَسیهئے وشّێن مِستاگ په سَرجمی جار جتگ.
گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.
گڑا هُدائے گچێن کرتگێنانی هاترا من هر چیزَّ سگّان که آیان هم نجات برسیت. اے نجات و اِشیئے ابدمانێن شان و شئوکت ایسّا مَسیهئے سرا ایمان آرگئے برکتا رسیت.