2 تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّیاِش بدئے.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
اگن کسے وتا چه بَدکاریا دور بداریت و وتا پلگار بکنت، په هاسێن کاران درپے بیت، پاک و پلگار کنگَ بیت، وتی واهُندئے دَردا وارت و په هر شرّێن کارا تئیارَ بیت.
اے هما چیزّ اَنت که تئو باید اِنت اِشانی تالیما بدئیئے. گۆن سَرجمێن اهتیارے آیان دلبَڈّی بدئے و په ترُندی سرپدِش کن. مئیل که مردم ترا بےاَرزش سرپد ببنت.