تیموتاووس، منی چُکّ! من ترا اے هُکما، هما پێشگۆییانی بُنیادا دئیان که یک رندے تئیی بارئوا کنگ بوتگاَنت تانکه تئو آیانی تْرانگا بکپئے و اے نێکێن جُهدا کُرت بکنئے و
گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.
گڑا هُدائے گچێن کرتگێنانی هاترا من هر چیزَّ سگّان که آیان هم نجات برسیت. اے نجات و اِشیئے ابدمانێن شان و شئوکت ایسّا مَسیهئے سرا ایمان آرگئے برکتا رسیت.
هما آزار و سکّی و سۆریانی بارئوا هم زانئے که اَنتاکیَه و اِکۆنیَه و لِستْرَهئے شهران منی سرا کپتنت. من اے آزار سَگّتنت و هُداوندا منا چه اے سجّهێنان نِجات دات.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.