20 سێرێن مردمئے لۆگئے دَرپ و هیران تهنا تلاه و نُگرهئیگَ نبنت، دار و گِلئے دَرپ هم بیت. لهتێن درپ و هیران په هاسێن کاران کار بَندگ بیت و لهتێن په اَدناێن کاران.
وهدے بِلشازَرا شرابئے تام چشت، هُکمی دات که هما تلاه و نُگرهێن دَرپ آرگ ببنت که آییئے پیرُک نِبوکَدنِزَرا چه اورشَلیمئے مزنێن پرستشگاها، چه هُدائے لۆگا آورتگاَتنت تانکه بادشاه، آییئے میر و مهتِر، آییئے جَن و سُریَت اِشانی تها بنۆشنت.
بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“
اگن من دێر کُرت، تئو بزانئے که هُدائے لۆگئے مردم بایَد گۆن یکدومیا چِه پئیما پێش بیاینت، هما که نمیرانێن هُدائے کلیسائے مردم اَنت و راستیئے مِنُک و بُنیاد اَنت.