11 پمێشکا هُدا په اِشان زۆرمندێن پرێبے دێمَ دنت که درۆگا باور بکننت و
وهدے ایسُّپئے واجها وتی لۆگیئے هبر اِشکتنت که تئیی هِزمتکارا گۆن من چُش کرتگ، سکّ هِژم گپت و
نالت کنگی وشَّ بوت، آییئے وتی سرا کپاتنت. برکت دئیگی وشَّ نبوت، هچبر برکتی مرَسات.
بازێن درۆگێن پئیگمبر جاهَ جننت و بازێنێا گُمراهَ کننت.
چێا که بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما مَسیه آن‘ و بازێنێا گُمراهَ کنت.
آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت.
اے دَزبندیا که ما کنێن، اِشیا ردی یا بدنیّتی مان نێست و ما شمارا رَد دئیگ هم نلۆٹێن،
پاکێن روه تچکا تچکَ گوَشیت که آهری زمانگان لهتێن مردم ایمانا یلهَ کنت و رَد دئیۆکێن روهانی رَندا کپیت و هما تالیمانی نێمگا رئوت که پَلیتێن روهِشَ دئیَنت.
مردم راستیئے نێمگا دلگۆشَ نکننت و وَتگڑێن کسّهانی رندا کپنت.