5 اے پئیما په زانت، وتی چمّان چه اے راستیا بندَ کننت که آسمان، هُدائے هُکمئے سرا چه دێریگێن وهدان هستاَت و اے زمین، چه آپا و آپئے راها جۆڑ بوتگ و
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
هُدایا گوَشت: ”آسمانئے چێرئے آپ یکّ نێمگے ببنت و هُشکی پَدّر ببیت“ و اَنچُش بوت.
هما که زمینی آپانی سرا چێر گێتکگ، مِهری اَبدمان اِنت.
چیا که هُداوندا آییئے بنیات مان دریایا نادێنت و آپانی سرا اۆشتارێنت.
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگاَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
آیان هُداپَجّاری پُراَرزش و اَلّمێن کارے نزانت و هُدایا هم آ، بێننگێن پِگر و هئیالانی تها یله کرتنت تان ناراهێن کارانی تها بکپنت.