من چه دانئے کَبیلها اَهیسامَکئے چُکّ اُهولیاب هم گِچێن کرتگ که بِسَلێلا کُمَکّ بکنت. من سجّهێن هُنَرمند دانایی بکشاتگاَنت که هما سجّهێن چیزّان اَڈّ بکننت که من ترا هُکم داتگ:
هُداوندا اِشانا په هر پئیمێن کارا هُنَر بَکشاتگ، په هما سجّهێن کاران که آجِنۆکِشَ کننت و اِزمکارِش آسمانی و جَمو و سُهرێن پَژم و شَرّێن لیلُمئے سرا گوَپنت و دۆچنت، بزان هر کارے که بَلدێن اِزمکارَ کننت.“
چه سجّهێن سکّی و سۆریان رَکّێنتی. هُدایا آ، همینچُک لاهکی و زانت و زانگ دات که مِسرئے بادشاه، پِرئونئے مِهر و اِهتباری په وت کَٹّت و پِرئونا آ وتی سَرجمێن مُلک و مِلکتئے کارمَستر کرت.
هَنّانیا شت و هما لۆگا رَست، شاوولی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”او منی براتێن شاوول! هما هُداوند بزان ایسّا، که راها په تئو زاهر بوت، منا راهی داتگ که تئو پدا بگندئے و چه هُدائے پاکێن روها پُرّ ببئے.“
بله منی سرا پمێشکا رهم کنگ بوت که ایسّا مَسیها لۆٹت گۆن من وتی بێکساسێن سَبر و اۆپارا زاهر بکنت، من که چه سجّهێنان گَنتر آن، و اے پئیما من په هما مردمان مسالے ببان که آییئے سرا ایمانَ کارنت و ابدمانێن زندێئے واهندَ بنت.
بله آ هِکمت که چه بُرزا کئیت، ائولا که پاک و پَلگار اِنت، رندا سُهل آرۆک و نرم، مَنّۆک و چه نێکی و رهمتئے بَر و سَمرا پُرّ اِنت، چه پرک و پێر و دورویی و دوپۆستیا هم دور اِنت.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
هما هبران وتی یاتا بیارێت که گوَستگێن زمانگان پێشیگێن پاک و پَلگارتگێن نبیان گوَشتگاَنت، اَنچُش هم مئے هُداوند و رَکّێنۆکئے هُکما شمئے هئیالا بیاران که آییئے کاسِدان شمارا داتگ.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نهاِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.