پدا بادشاه وتی دلئے تبا کارَ کنت و وتا چه سجّهێن هُدایان بُرزتر و پُرمڑاهترَ گِندیت و هُدایانی هُدائے هِلاپا اَنچێن هبرَ کنت که مردم هئیرانَ بنت. تان هما وهدا کامیابَ مانیت که گَزبئے وهد سَرجم نبوتگ. هما چیزّ که بئیگی اَنت، اَلّمَ بنت.
آ هُدائے هلاپا اۆشتیت و وتا چه هما سجّهێن چیزّان بالاتِرَ کنت که هُدائے نامِش پِر اِنت یا پَرستش کنگَ بنت. گُڈسرا وت هُدائے پرستشگاها نندیت و جارَ جنت که هُدا من آن.
همے پئیما، ماشمارا چه اے چیزّان وتی بێبها و سکّێن مزنێن کئول و وادهای داتگ تان گۆن هُدایی زاتا شریکدار ببێت و چه هما تباهیا برَکّێت که دنیایا هستاِنت و سِلّێن واهگانی بَر و سَمر اِنت.
گۆن ناپاک و زِنهکارێن چمّان، هچبر چه گناها سێرَ نبنت و سُست و نِزۆرێن مردمان په مَندر و رِپک وتی داما پِرّێننت. اے مردم تَماه و لالچا بلد و زانتکار اَنت، نالت بوتگێن اَنت.
هما مردم که گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے زانگ و پجّارگا چه اے دنیائے سِلکاریانَ رَکّنت، اگن پدا هما سِلکاریانی تۆکا بکپنت، رندی هالِش چه پێسریگێنا هم گنترَ بیت.
پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت.
اے زِرئے هما مستێن چئول و مئوج اَنت که وتی شَرمناکێن کارانی کپ و گَجّان درَ رێچنت. هما گِسَر و سرگردانێن اِستار اَنت که تهارترێن تهارۆکی آیانی اَبدی آسر و آکبت اِنت.