شَرّێن زمینا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و په سِتک و دل و پاکێن نیّتے آیانَ مَنّنت. اے چۆ هما کِشارا اَنت که هۆشگ و بَرَ کننت و پایدارَ بنت.
ما وتی هُداێن پتئے دێما مُدام شمئے باوَرمندی کاران و پُرمِهرێن زهمتان و سَگّ و برداشتا یاتَ کنێن که آیانی سرچمّگ هما اُمێت اِنت که شمارا مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرا هستاِنت.
پمێشکا ما هُدائے اے دگه کلیسایانی باورمندانی کرّا په شمئے سگّ و برداشت و ایمانا، شمئے سرا پهرَ بندێن که هر پئیمێن آزار و جنجالانی تها اێت و انگت مُهر اۆشتاتگێت.
چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که هُدائے هزمتکار و ایسّا مَسیهئے کاسدے آن که هُدائے گچێن کرتگێنانی ایمانا مُهتِر بکنان و آیانی راستیئے زانتا دێما ببران، هما راستی که دێم په هُداتُرسیا رهشۆنَ بیت.
آییا گۆن وتی هُدایی واک و کدرتا، مارا هر زلوریێن چیزّ په اَنچێن زِندێا داتگ که هُدایا پسند اِنت. اے چیزّ مارا چه هماییئے پَجّاه آرگا رَستگ که گۆن وتی نێکی و شان و شئوکتا مارا گْوانکی جتگ.
من، یوهَنّا، شمئے برات آن و هما آزار، بادشاهی و سبر و اۆپارا شمئے همراه آن که مارا ایسّائے نامئے سئوَبا رسنت. من هُدائے هبر و ایسّائے شاهدیئے سئوَبا پَتموسئے جَزیرها اَتان.
من تئیی کارانَ زانان، تئیی زهمتکَشّی و سبر و اۆپارا. منَ زانان که تئو بدێن مردمان سگّتَ نکنئے، همایان که وتا کاسِد گوَشتگ بله نبوتگاَنت، تئو آ مردم چکّاستگاَنت و دیستگ که درۆگبند اَنت.