هُدا آیانی بدلا سَد برابر گێشترَ دنت. همے جهانا، گۆن سکّی و سۆریانی همراهیا، لۆگ، برات و گهار، مات، چُکّ، مال و ڈگار آییا رسیت و آ دگه جهانا هم اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت.
دائِمی جێڑه و جَنجال اِنت که آیانی پگر و هئیال سِلّ تَرّتگاَنت و آ چه راستیا دور برگ بوتگاَنت. اِشانی گُمان همش اِنت که هُداتُرسی پائدگمندێن کار و بارے.
اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت.
هما که سۆبێنَ بیت، من آییا وتی هُدائے پرستشگاهئے مِنُکے جۆڑَ کنان و آ پدا هچبر چه پرستشگاها درَ نئیئیت. من آییئے سرا وتی هُدا و وتی هُدائے شهر، نۆکێن اورشَلیمئے ناما و وتی نۆکێن ناما نبشتهَ کنان. نۆکێن اورشَلیم چه منی هُدائے نێمگا، چه آسمانا اێرَ کئیت.