12 او براتان! نون ما چه شما دزبندیَ کنێن، هما مردمان اِزّت بدئیێت که شمئے نیاما زهمت کَشّگا اَنت و هُداوندئے راها شمئے مستر اَنت و شمارا سر و سۆج کنگا اَنت.
من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“
براتان! شمارا مئے جُهد و زهمت الّم یات اَنت. وهدے ما شمئے کِرّا هُدائے وشّێن مِستاگئے جارا جنَگا اَتێن، ما شپ و رۆچ کار هم کرت تانکه چه شما کَسێئے سرا بارے مبێن.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
من ترا پمێشکا کْریتئے جزیرها نادێنت و شُتان که تئو ناسرجمێن کاران بگیشّێنئے و هر شهرا کَماش گِچێن بکنئے و کاران آیانی دستا بدئیئے، هما پئیما که من ترا هُکم داتگاَت.
اے هما چیزّ اَنت که تئو باید اِنت اِشانی تالیما بدئیئے. گۆن سَرجمێن اهتیارے آیان دلبَڈّی بدئے و په ترُندی سرپدِش کن. مئیل که مردم ترا بےاَرزش سرپد ببنت.