17 پدا ما که اَنگت زندگ اێن و همدا اێن، چِست کنگ و گۆن آیان هئوار جمبرانی تها آسمانا برگَ بێن که هُداوندا دیدار بکنێن. اے پئیما، مُدام گۆن هُداوندا یکجاهَ بێن.
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.
من شپئے اِلهامان چارگا اَتان، ته دیستُن، گۆن آسمانی جمبران انسانی چُکّێئے ڈئولێنے آیگا اَت و هماییئے نێمگا پێداک اَت که چه زمانگان هستاِنت و آییئے دێما آرگ و پێش کنگ بوت.
ایسّایا دَرّاێنت: ”تئو وت گوَشت. بله شما سجّهێنان هالَ دئیان، دێمترا گندێت که انسانئے چُکّ زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ. چه آسمانئے جمبرانی سرا هم کئیت.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”من هما آن، شما یکّ رۆچے گندێت که انسانئے چُکّ، زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ. چه آسمانئے جمبرانی تها هم کئیت.“
اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت.
بله اَنگت من په شمئے جاگهئے تئیار کنگا رئوان و پدا کایان و شمارا گۆن وتَ بران، تانکه همۆدا که من آن، شما هم همۆدا ببێت.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
چه اے هبرانی گوَشگا رَند، آیان دیست که ایسّا آسمانا برگ بوت و جمبرێا آ چه مریدانی دێما چێر و اَندێم کرت.
وهدے چه آپا در کپتنت، اَناگت هُداوندئے روها، پیلیپُس چست کرت و برت، هَبَشی کلیتدارا پدا پیلیپُس ندیست، بله په گَل و شادهی وتی راهی گپت.
من دودِل آن، منی اَرمان اِنت که برئوان و گۆن مَسیها یکجاه ببان، چێا که اے سکّ باز گهتر اِنت،
هُداوند شمئے دلا مُهر و مُهکم کنات که وهدے مئے هُداوندێن ایسّا گۆن وتی سجّهێن پَلگارتگێنانَ کئیت، شما مئے هُداێن پتئے بارگاها بےائیب و پاک و پَلگار ببێت.
ما هُداوندئے جندئے هبرانی بُنیادا شمارا گوَشگا اێن، ما که انّون زندگ اێن و تان هُداوندئے آیگا زندگَ مانێن، هچّ پئیما چه وپتگێنان پێسرَ نرئوێن.
پمێشکا یکدومیا گۆن اے هبران دلبڈّی بدئیێت.
آ په ما مُرت که ما، تُرے زندگ ببێن یا مرکا واب، گۆن آییا زندگ بمانێن.
بله ما نۆکێن آسمان و زمینئے اِنتزار و ودارا اێن که آیانی تها اَدل و راستی هاکمَ بیت. چێا که اے هُدائے لَبز و واده اِنت.
بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین.
پدا اِشان بُرزێن تئوارے اِشکت که چه آسمانا گۆن اِشان گوَشگا اَت: ”اِدا، بُرزاد بیاێت.“ اِشانی دژمن چارگا اَتنت و اے، جمبرێئے تها بُرزاد آسمانا شتنت.
جنێنا مردێنچُکّے پێدا کرت، هما که آییا سجّهێن کئومانی سرا گۆن آسنێن اَساێا هُکمرانی کنگی اِنت. جنێنئے چُکّ پَچ گرگ و هُدا و آییئے تَهتئے کرّا برگ بوت.