بله چه اے سجّهێنان و پێسر، شمارا گرنت و په شما جئور و آزارَ کننت، کَنیسَه و جێلانَ برنت و بندیگَ کننت. په منی نامئے سئوَبا شمارا بادشاه و هاکمانی دێما برنت و پێشَ کننت.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
مئے گِندُکا آتک، پولُسئے لانکبندی زرت، وتی دست و پادی بستنت و گوَشتی: ”پاکێن روهَ گوَشیت: ’اورشَلیمئے یَهودی اے لانکبندئے هُدابُندا گرنت و همے پئیما که من وتا بستگ، همے پئیما آییئے دست و پادانَ بندنت و درکئومانی دستا دئینت.‘“
پمێشکا ما هُدائے اے دگه کلیسایانی باورمندانی کرّا په شمئے سگّ و برداشت و ایمانا، شمئے سرا پهرَ بندێن که هر پئیمێن آزار و جنجالانی تها اێت و انگت مُهر اۆشتاتگێت.
گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.