ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت.
یَهودی هما اِنت که په دل یَهودی ببیت و راستێن سُنّت دلئے تها بیت، چه هُدائے روها بیت، چه نِبشتگێن لبزا نبیت. چُشێن مردما چه اِنسانا ستا نرسیت، چه هُدایا رسیت.
ما زانێن که مئے کوَهنێن هستی و زِند، گۆن آییا سَلیبئے سرا دْرنجگ بوت تانکه هما جِسم و جان بێران ببیت که گناهئے گُلام اِنت و ما چه اِد و رند گناهئے گُلامیا مکنێن.
پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.