17 هرکَسا اِزّت بدئیێت و په باوَرمندان هاسێن مِهرے دلا بدارێت، وتی زِندا په هُداتُرسی بگوازێنێت و بادشاها شرپ بدئیێت.
اِبراهێما پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت اِدا هچّ هُداتُرسی نێست و منی لۆگیئے سئوَبا مردم منا کُشنت.
پرێشتگا گوَشت: ”وتی دستا بدار و چُکّا هچّ مکن. نون منَ زانان که تئو هُداتُرسے ائے، چێا که تئو چَکّ و پَد نبوتئے و وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ هم منا دات.“
سئیمی رۆچا گۆن آیان گوَشتی: ”هما پئیما که من شمارا گوَشان، هما پئیم بکنێت، گڑا زندگَ مانێت، پرچا که منا چه هُدایا تُرسیت.
هُداوندئے تُرس داناییئے بِندات اِنت. هما که آییئے رهبندانی رَندگیریا کننت، آیان شرّێن زانتکاریَ رسیت. تان اَبد ستا هماییئیگ اِنت.
وتی پت و ماتا اِزّت بدئے که هما مُلکا تئیی اُمر دْراج ببیت که تئیی هُداوندێن هُدا ترا دنتی.
گوَشتِش: ”کئیسَرئے.“ نون ایسّایا درّاێنت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“
اگن یکدگرا دۆست بدارێت، گڑا هرکسَ زانت که شما منی مُرید اێت.“
گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت.
هرکَسئے هَکّا باید اِنت بدئیێت. اگن سُنگ و مالیاتۆ پِر اِنت، باید اِنت بدئیێت، اگن رَسَد پِر اِنت، گڑا رَسَدا بدئیێت. اگن اِزّت اِنت، اِزّت بکنێت و اگن شرپ اِنت، شرپ.
هچّ کارے په وتواهی و وتپسُندی مکنێت. په بێکِبری و دربێشی دگران چه وت بُرزتر سرپد ببێت.
هما مردم که گُلامیئے جُگئے چێرا اَنت، باید اِنت بزاننت که آیانی واجه سرجمێن شرپئے لاهک اَنت. اے پئیما هُدائے نام و ایمانئے تالیم بُهتام جنگَ نبنت.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
شما په هُداوندئیگی، سجّهێن اِهتیاردارێن مردمانی پرمانبَرداریا بکنێت، بادشاهئے هم که چه سجّهێنان مستر اِنت و
او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“