Biblia Todo Logo
Online Bible

- Advertisements -




پِتْرُسئے ائولی کاگد 1:7 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

7 اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.

See the chapter Copy




پِتْرُسئے ائولی کاگد 1:7
53 Cross References  

تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپ‌پاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.


ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هما نۆکێن دنیایا وهدے انسانئے چُکّ وتی شان و شئوکتئے تَهتئے سرا نندیت، شما که منی همراه اێت، دوازده تَهتئے سرا نندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا کنێت.


هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، نون من ترا گێشترێن کارانی زِمّه و ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘


آییئے هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو هم گۆن کَمُّکا تچک و راست بوتگئے، ترا هم گێشترێن کارانی ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘


وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اَڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز آییا وارت.


انسانئے چُکّئے پَدّر بئیگئے رۆچا، همے ڈئولا بیت.


اگن کَسے لۆٹیت منی هِزمتا بکنت، گڑا آ لازم منی رَندگیریا بکنت و هر جاه که منَ بان، منی هِزمتکار همۆدا گۆن من گۆنَ بیت. اگن کَسے منی هِزمتا کنت، منی پت آییا شرپدارَ کنت.


شما چه یکدگرا مزنی و اِزَّتَ زورێت، بله آ اِزَّت که چه هُدائے نێمگا کئیت، آییئے شۆهازا نه‌اێت. گڑا چۆن ایمان آورتَ کنێت؟


پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئیی زَرّ گۆن تئیی همراهیا گار و گُمسار باتنت. چێا که تئو هئیال کرتگ هُدائے دادا په بها گپتَ کنئے.


بله هرکَس که نێکیَ کنت، شئوکت، ازّت و اێمنیئے واهندَ بیت، پێسرا یَهودی و رندا یونانی.


یَهودی هما اِنت که په دل یَهودی ببیت و راستێن سُنّت دلئے تها بیت، چه هُدائے روها بیت، چه نِبشتگێن لبزا نبیت. چُشێن مردما چه اِنسانا ستا نرسیت، چه هُدایا رسیت.


هما که گۆن سبر و اۆپار، نێکێن کارانی سرا مُهر اۆشتاتگ‌اَنت و شئوکت، ازّت و نمیرانیئے رَندا اَنت، آیان نمیرانێن زِندَ بَکشیت.


چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت.


بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.


وتی لانکا ببندێت و هُژّار ببێت. زِندا په شِهم و رَهداری بگوازێنێت. وتی اُمێتا په هُدائے هما رهمتان ببندێت که ایسّا مَسیه وتی زاهر بئیگئے وهدا په شما رسێنیتِش.


شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت.


ایسّا مَسیهئے نێمگا بیاێت، هما زندگێن سِنگ که مردمان پسند نکرت و نزرت بله هُدایا گچێن کرت و آییئے چمّا ایسّا بێمَٹّ و پُراَرزش اَت.


اے سِنگ په شما که ایمانۆ آورتگ پُراَرزش اِنت، بله په آیان که ایمانِش نئیاورتگ: ”آ سِنگ که بان‌بَندێن اُستایان پسُند نکرت و نزرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت.“


او دُردانگان! چه هما آسێن چَکّاس و آزمائِشان هئیرت مکنێت که شمئے چَکّا کپنت و وتی دلا مگوَشێت که اے اَجَبێن کارے گۆن ما بئیگا اِنت.


تان اۆدا که گۆن مَسیهئے سکّیانی سگّگا شریکدار اێت گَل و شادان ببێت، تانکه هما ساهتا که آییئے شان و شئوکت پَدّرَ بیت، شما هم وشّ ببێت و بێکِساس شادمانی کرت بکنێت.


من وت که چه کِلیسائے کماشان یکّے آن و مَسیهئے سکّی و سۆریانی شاهدے آن و آییئے پَدّر بئیگیێن شان و شئوکتا شریکدار آن، شمئے نیاما هرچے کماش هست، چه آیان منی دَزبندی اِش اِنت که:


چه ایسّا مَسیهئے هِزمتکار و کاسِد، شَمون پِترُسئے نێمگا، په همایان که چه مئے هُدا و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے برکتا، هما پئیمێن بێبهاێن باوَرے رَستگِش که مارا رَستگ.


همے پئیما، ماشمارا چه اے چیزّان وتی بێبها و سکّێن مزنێن کئول و واده‌ای داتگ تان گۆن هُدایی زاتا شریکدار ببێت و چه هما تباهیا برَکّێت که دنیایا هست‌اِنت و سِلّێن واهگانی بَر و سَمر اِنت.


او دُردانگان! نون که اے چیزّانی ودارا اێت، جُهد کنێت آ شمارا پاک و بےائیب و گۆن وت په سُهل و آرامیا ودی بکنت و بگندیت.


هما که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت،


بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین.


چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.


تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت.


من ترا نسیهتَ کنان که چه من آسا تاپتگێن تِلاه په بها بزور تانکه هستۆمند ببئے، اسپێتێن پۆشاک په بها بزور و گوَرا کن که تئیی بێننگێن جاندری چێر ببیت و په وتی چمّان مَلَم په بها بزور و چمّان بمُش تانکه دیست بکنئے.


Follow us:

Advertisements


Advertisements