24 پرچا که: ”انسان چۆ کاه و سبزگا اِنت و شان و شئوکتی چۆ کاهئے پُلّا. کاه و سبزگَ مرنت و پُلّ هم کپنت.
منی دل چۆ مُرتگێن کاها گیمّرتگ و هُشک تَرِّتگ و چه وَرد و وراکا کپتگان.
هئو، انسان چۆ کاها اِنت، چۆ ڈگارئے گُلێا سْرَپیت.
چۆ بانانی سرئے کاها باتنت که چه رُدگا پێسر هُشکَ بیت،
چیا که اے کاهئے پئیما زوتَّ گیمّرنت و سبزگانی پئیما هُشکَ ترّنت.
بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت، بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت، مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
انسان وابے و چۆ هارێا آییا رۆپانَ کنئے. سُهبا چۆ کاها تازگ اِنت،
هرچُنت که بدکار چۆ کاها برُدنت و رَدکار بسبزَنت، بله تان اَبد تباهَ بنت.
او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هستاَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.
دنیا و دنیایی واهگ، گار و زئوالَ بنت، بله کَسے که هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت، اَبدمان اِنت.