23 چێا که شمارا نۆکێن زِند چه زئوال بئیۆکێن تُهما نرَستگ، چه زئوال نبئیۆکێن تُهما رَستگ، بزان چه هُدائے زندگ و اَبدمانێن گال و هبرا.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
اے مِسالئے مانا اِش اِنت: تُهم، هُدائے هبر اَنت.
آ، نه چه هۆنا پێدا بوتنت و نه چه جِسمی واهگ و انسانی لۆٹان، آ چه هُدایا پێدا بوتنت.
هُدایا سجّهێن چیزّ چه گالئے وسیلها جۆڑ کرتنت و چه اے جۆڑ بوتگێنان، بے گالا هچّ چیزّے جۆڑ نبوت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.
روه اِنت که زِندَ دنت، هَڈّ و گۆشتا پائِدگے نێست. اے هبر که من گۆن شما کرتنت، روه و زِند اَنت.
نمیرانێن هُدائے شان و شئوکتِش گۆن هما بُتان سئودا کرت که هاکیێن اِنسان، بالی مُرگ، چارپادێن هئیوان و مار و گۆجانی رنگ و دْرۆشما اَتنت.
آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن.
بله هُداوندئے گال و هبر تان اَبدَ مانیت.“ اے گال و هبر همِش اِنت که شمارا مِستاگ دئیگ بوتگ.
مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هُداێن پتا ستا و سنا بات. چه وتی سررێچێن رهمتا و گۆن ایسّا مَسیهئے چه مُردگان زندگ بئیگا، هُدایا مارا نۆکسرا پێدا کرت تان مارا زندگێن اُمێتے برسیت.
آ که چه هُدایا پێدا بوتگ گناهَ نکنت، پرچا که هُدائے زات آییا مان اِنت. گڑا آ گناه کرتَ نکنت، چێا که چه هُدایا پێدا بوتگ.
ما زانێن هرکَس که چه هُدایا پێدا بوتگ، گناهَ نکنت، هما که چه هُدایا پێدا بوتگ هُدا وت آییئے نِگهپانیا کنت و شئیتانئے دست په آییا نرسیت.