واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.
آ کَس که چه بُرزا کئیت، چه سجّهێنان مستر اِنت و آ که چه اے هاکیێن دنیایا اِنت، زمینی مردمے و دنیایی چیزّانی بارئوا هبرَ کنت. بله آ که چه آسمانا کئیت چه سجّهێنان مستر اِنت.