18 مِهرئے تها تُرس نێست. سررێچێن مِهر، تُرسا گارَ دنت. چێا که تُرس چه سِزائے هئیالا کئیت و کَسے که تُرسیت چه مِهرا سررێچ نبوتگ.
منی جانئے گۆشت چه تئیی تُرسا لرزیت و منا چه تئیی رهبندانَ تُرسیت.
اناگت گار و زئوالَ بنت، چه تُرسا سَرجما بێرانَ بنت.
بله پَریسیان گوَشت: ”اے، گۆن جِنّانی سردارئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
چێا که هُدایا مارا چُشێن روهے نداتگ که مارا بُزدل بکنت، مارا زۆر و واک و مِهر و داشتئے روهی بَکشاتگ.
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله اگن یکدگرا مِهر بکنێن، هُدا مئے دلا مانیت و آییئے مِهر مئے دلا کامل و سررێچ بوتگ.