13 او واجهێن پتان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما آییا زانێت، هما که چه اَزلا اِنت. او وَرنایان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما شئیتانئے سرا بالادست بوتگێت.
ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
او چُکّان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما پتا زانێت. او واجهێن پتان! په شما نبیسگا آن، چێا که شما هماییا زانێت که چه اَزلا اِنت. او وَرنایان! په شما نبیسگا آن، چێا که توانا و تَمَرْد اێت و هُدائے هبر شمئے دلا اِنت و شما شئیتان پرۆش داتگ.
کائِنئے ڈئولا مبێن که شئیتانئے چُکّ اَت و وتی براتی کُشت. نون چێا آ کُشتی؟ په اے سئوَبا که آییئے جندئے کار و کِرد سِلّ و شئیتانی اَتنت و براتئے کار نێک و هُدایی اَتنت.
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.
هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا چه زِندئے هما درچکا ورگئے هکّا دئیان که هُدائے بهشتا اِنت.