ڢِلِبِيَاوَا 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 تُواْ، إِنْ كُنَدَ وَطَنَّنْ، إِنَ ضُواْڧُوانْكُ كُسَا ڢَضٍ ثِكِنَ يَثِكَ تَوُرِنْ كَسَنْثٜىٰوَرْكُ دَ تُنَانِ طَيَ دَ ڧَوْنَ طَيَ دَ نُڢِ طَيَ؞ See the chapter |
بَ دُوانْ ذُوَانْسَ نٜىٰ كَوَيْ يَسَا مُكَيِ مُرْنَبَ، عَمَّا لَابَرِنْدَ يَغَيَ مَنَ نَيَدَّ كُكَ ڧَرْڢَڢَشِ؞ يَغَيَ مَنَ يَدَّ كُكٜىٰسُواْ كُغَنِّ سُواْسَيْ دَ كُمَ يَدَّ كُكَيِ بَڧِنْ ثِكِ غَمٜىٰدَ أَبِنْدَ يَڢَرُ دَ ڨُوظُوانْ دَ كُكَيِ نَغُواْيُوانْ بَايَنَ؞ وَنَّنْ نٜىٰ يَسَا نَجِ دَاطِے سُواْسَيْ؞