Իբրեւ գիտաց Պաւղոս եթէ մի կողմն սադուկեցւոց է եւ մեւսն փարիսեցւոց, աղաղակէր ի մէջ ատենին. Արք եղբարք, ես փարիսեցի եմ, որդի փարիսեցւոյ. վասն յուսոյ եւ յարութեան մեռելոց ես աւասիկ դատիմ։
Իբրեւ դժպատեհ իմն թուէր նաւահանգիստն առ ի ձմերել, բազումք խորհեցան գնալ անտի. թերեւս կարասցեն հասանել ի Փիւնիկէ՝ ձմերել ի նաւահանգստին Կրետացւոց որ հայէր ընդ հարաւակողմն եւ ընդ աշխարհն։
Այսուհետեւ կայ մնայ ինձ արդարութեան պսակն, զոր հատուսցէ ինձ Տէր յաւուր յայնմիկ արդարն Դատաւոր, ոչ միայն ինձ, այլ եւ ամենեցուն որ սիրեցին զյայտնութիւն նորա։