2 اٜ مِ تٛرٛو يُودِيَ اٜ سِنْتِکِ ٻٜ شِرْيٛوتِرَ نغَمْ کَمْٻٜ طُمْ ٻٜ جٛومِرَاوٛ؞
«لَمْطَمْ طُمْ فِي بٛطُّمْ، اَمَّا تٛ بٜلْطُمْ مَاجَمْ اِتَّکٜ، کٛ وَرْتِرْتَ بٜلْطُمْ مَاجَمْ؟ نغَرْتٜىٰ بٛ لَمْطَمْ، وَاتٛ مبٜلْنِنْدِرٜىٰ ٻٜرْطٜ مٛوطٛنْ، ندٜنْ نجٛوطٜىٰ جَمْ حَکُّندٜ مٛوطٛنْ؞»
اٜ مِ تٛرٛوعٛنْ بَنْدِرَاٻٜ نغَمْ اِنْدٜ جٛومِرَاوٛ مٜىٰطٜنْ يٜىٰسُ اَلْمَسِيحُ، اٛنْ فُو نجَٻٜىٰ کٛ مبِعٛتٛنْ وَرْتَ غٛعٛ نغَمْ تٛع طُمْ حٜٻَ فٜىٰرٛوتِرٛلْ حَکُّندٜ مٛوطٛنْ، اَمَّا ݧُمٛ مٛوطٛنْ اٜ ٻٜرْطٜ مٛوطٛنْ وَرْتَ غٛعٛ؞
اَمَّا اٜنْ ݧَمْرَ يٜىٰسٛ اٜ تٛکُّکِ غٛونغَ کَ نجَادِيطٜنْ اٜکِّتِيطٜنْ؞
کٛکّٜىٰٻٜ مَنْغُ نَاع سٜطَّ ندٜرْ يِدّٜ نغَمْ کُوغَلْ مَٻّٜ؞ نجٛوطٜىٰ جَمْ حَکُّندٜ مٛوطٛنْ؞
نغَطٜىٰ کٛ مبَاوٛتٛنْ وَطُکِ نجٛوطٛدٛوطٛنْ جَمْ اٜ کٛو مٛيٜ نغَرْتٛنْ شٜنِيٻٜ، نغَمْ تٛ نَاع اٜ جٛنْدٜ شٜنِيندٜ وَلَا غِعَيْطٛ جٛومِرَاوٛ؞