Ago Bɛ̈nydït lɛ̈k Mothe an, “lɛ̈kë Aron, tɔ yɛɛk thienyde nhial në pïïu nïïm, pïïu ke aleel ku awuul, ku ë tɔ agueek bɔ̈ bei bïk piny ë Rip bɛ̈n thiɔ̈ɔ̈ŋ.”
“Eeŋö ye kɔckï mim ke cïn kë cïk lueel, wään la Yɛn tëden bä keek la ke luök? Eeŋö kën kek cɔ̈tdï puk nɔm wën cɔ̈ɔ̈t Ɛn? Cä guɔ ciën riɛl kuɔny ɛn keek? Yɛn duëër wɛ̈ɛ̈r tɔ dëu abïï yic riɛl të cän e lueel ku pɔ̈k kiɛɛr ke ke ye jɔ̈ɔ̈r, abï rec nu thïn thou në biäk de ciɛ̈n pïïu.
Na cakaa nɔn cï yen bäny në juööriic, ka cï ciët aguun nu ë wɛ̈ɛ̈r yɔu. Abä tuöc yom tuuc de jɔ̈ɔ̈ric ee bɛ̈n të lɔ aköl amiäk, ku awɛɛŋke abïk dëu, ku nyïïnkɛn ke pïïu abïk liu. Ka abï këriëëcdɛn cïk kuɛ̈t röt jɔt ëbɛ̈n.
ku lueel ë röl dït, an, “Riëëukï Nhialic, ku lɛckï nɔm: thaar bï en löŋ guiir kï, cï bɛ̈në: jakï Raan lam Raan ë cak nhial ku ciɛk piny ku wɛ̈ɛ̈r ku awɛɛŋ ke piëëu!”