11 Тэрэ намда: – Бурханай шэлэгшэ Даниил! Минии шамда хэлэхэ гэжэ байгааша үгэнүүдые ойлгоорой. Дээшээ бодо, юуб гэхэдэ, би шам руу эльгээгдэнхэйб, – гэбэ. Тиигэжэ хэлэхэдэнь, би шэшэрһээр дээшээ бодобоб.
Тэнгэри дуугархадань, айдаһамни хүрэжэ, зүрхэмни дэлбэ гарахаа һанана.
Аалидагты, Намайе Бурхан гэжэ мэдэгты. Үндэһэтэдэй дунда, газар дэлхэй дээрэ үргэмжэлэгдэхэб!
Дуранай халуун уралшни хамагһаа эрхим үзэмэй дараһан архидал мэтэ. Аманһаам гараһан үзэмэй дараһан архи амараг шамайем баясаан, урал шүдэнэйшни забһараар урдан орохонь болтогой!
Ной, Даниил, Иоов гэдэг гурбан хүнэй тэндэ ажаһуугаашье һаань, зүб арюун ябадалынь гансал өөһэдыень абарха. Энэ болбол Би, Эзэн Бурхан, айладхана мүн!
Тэрэ иигэжэ намда айладхаа: «Хүнэй үри Эзэкээл, бодо! Би шамтай хөөрэлдэхэм».
Тэрэ: – Бурханай шэлэгшэ хүн, бү ай! Амар тэниглэн бай, зоригтой, зоригтой бай! – гэбэ. Иигэжэ хэлэхэдэнь би хүсэ тэнхээтэй боложо: – Эзэмни, дуугарыт! Намда тэнхээ тамир бусаагаалта, – гэбэб.
Амтатай эдеэ эдеэгүйб, мяха, үзэмэй дараһан архи амандаа хүргөөгүйб, энэ гурбан долоон хоногой туршада тоһо бэедээ түрхеэгүйб.
Эхэнэрнүүд агы сооһоо айхабтар ехээр сошоһон һүрдэһэн юумэд гүйлдэжэ гарабад. Тон ехээр мэгдэһэн дээрэһээ тэдэ хэндэшье юумэ дуулгабагүй.
Иисүүстэй зэргэлээд, тэрэнэй дуратай шабинь толгойгоо сээжэдэнь налаад һуугаа.
Пётрой гэдэргээ эрьеэд харахадань, Иисүүсэй дуратай шабинь Пётрой арада ябаба. Һүүлшын үдэшэ хоол барижа байха үедэ эгээл тэрэ шабинь Иисүүсэй сээжэдэ толгойгоо налаад һуужа байһанаа: «Эзэн аа! Таниие хэн барижа үгэхэеэ байнаб?» – гэжэ һураа бэлэй.
Мүнөө ши хүл дээрээ бодо. Шамайе өөрын зараса болгохын тула, мүнөөдэр хараһан үзэһэн, мүн ерээдүйдэ Минии харуулха бүхы юумэнэй гэршэ болохыншни тула Би шамда үзэгдөөб.
– Эзэн аа, иигэхэдээ би яаха болонобиб? – гэжэ ехээр айн һүрдэһэн Саул асууба. – Мүнөө бодоод хото ошо, юу хэхэ тухайшни тэндэ шамда хэлэгдэхэ, – гэжэ Эзэн харюусаба.