Ψαλμοί 142_1 - Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη)

Ο Κύριος ύστατο καταφύγιο του καταδιωγμένου

¹ Μασχίλ του Δαβίδ. Προσευχή όταν ήταν στη σπηλιά.

² Με δυνατή φωνή κράζω στον Κύριο και φωναχτά τον Κύριο ικετεύω.

³ Σκορπώ μπροστά του το παράπονό μου, μπροστά του εκθέτω εγώ τη θλίψη μου.

⁴ Όταν λιγοψυχώ, ξέρεις εσύ πού πάω. Στο δρόμο ετούτον που πορεύομαι μου στήσανε παγίδα.

⁵ Δεξιά μου κοίταξα και είδα πως κανείς δεν ήταν που να με γνωρίζει· για μένα εχάθη κάθε καταφύγιο, κανένας που για τη ζωή μου να νοιαστεί.

⁶ Σ’ εσένα, Κύριε, φώναξα! Είπα: Εσύ ’σαι ο προστάτης μου, ό,τι μου ανήκει στη γη των ζωντανών.

⁷ Στη δέησή μου δώσε προσοχή, γιατί πολύ εξασθένησα· απάλλαξέ με απ’ τους διώκτες μου, γιατ’ είναι δυνατότεροι από μένα.

⁸ Λευτέρωσέ με από τη φυλακή μου. Και τότε στων δικαίων τη σύναξη θα σε δοξολογήσω γιατί με φρόντισες.