ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 43 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη)

¹ Πόσο λαμπρός είναι ο ουρανός σαν τον κοιτάζεις! Πόση μεγαλοπρέπεια στα ύψη τα διαυγή του στερεώματος! Τι θέαμα μέσα στη δόξα του ο ουρανός!

² Ο ήλιος το διακηρύττει καθώς ανατέλλει: Τι πράγμα θαυμαστό έφτιαξε ο Ύψιστος!

³ Όταν μεσουρανεί, ξηραίνει την επιφάνεια της γης· και ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στη λάβρα της φωτιάς του;

⁴ Για κείνα τα έργα που χρειάζονται φωτιά θα πρέπει να πυρώσει το καμίνι· ο ήλιος όμως καίει τα βουνά τρεις φορές περισσότερο· ατμούς εκπνέει πύρινους, οι φλογερές ακτίνες του τυφλώνουνε τα μάτια.

⁵ Μεγάλος είναι ο Κύριος που τον έφτιασε, και με την προσταγή του τη γοργή κατευθύνει πορεία του.

⁶ Και το φεγγάρι πάντα στον καιρό του, σημάδι αιώνιο των εποχών.

⁷ Απ’ το φεγγάρι ορίζεται των εορτών ο χρόνος· ουράνιο σώμα είναι, που αφού γίνει πανσέληνος, έπειτα αρχίζει πάλι και μικραίνει.

⁸ Ο μήνας παίρνει τ’ όνομά του απ’ αυτό· πόσο είναι ωραίο όταν αλλάζει κι όταν ξανά γεμίζει απ’ την αρχή! Στιλπνή σημαία των ουράνιων στρατευμάτων, που λάμπει στο στερέωμα.

⁹ Είν’ η ομορφάδα του ουρανού των αστεριών η λάμψη, στολίδι, που στα ύψη του Κυρίου σκορπίζει φως.

¹⁰ Με του Κυρίου την προσταγή στέκουν στις ορισμένες θέσεις τους και δεν εγκαταλείπουν τις σκοπιές τους.

¹¹ Κοίτα το ουράνιο τόξο και ύμνησε αυτόν που το ’φτιαξε, θαυμαστά ωραίο μες στο απαύγασμά του.

¹² Τον ουρανό κυκλώνει με τη λαμπρή αψίδα του· τα χέρια του Υψίστου το τεντώσαν.

¹³ Μ’ ένα του πρόσταγμα, ορμητικά πέφτει το χιόνι, και ξαμολιούνται οι κεραυνοί στην κρίση του υπακούοντας.

¹⁴ Έτσι ανοίγονται τ’ αμπάρια τ’ ουρανού και φεύγουν και πετούν σαν τα πουλιά τα σύννεφα.

¹⁵ Με τη μεγαλοσύνη του ο Ύψιστος τα σύννεφα πετρώνει κι ύστερα τρίβονται σε χαλαζόλιθους.

^16-17 Του κεραυνού του η βροντή κάνει τη γη να κοιλοπονάει. Στην όψη του ταρακουνιούνται τα βουνά. Με τη δική του θέληση φυσάει ο νότιος άνεμος, όπως κι η καταιγίδα απ’ το βορρά κι ο ανεμοστρόβιλος.

¹⁸ Σαν τα πουλιά που χαμηλοπετούν, το χιόνι πασπαλίζει, και πέφτουν οι νυφάδες σαν τις ακρίδες που ορμούν και κάθονται· το μάτι στέκει και θαυμάζει την ομορφιά που ’χει η ασπράδα του, και με το αργό του πέσιμο έκπληκτο μένει το μυαλό.

¹⁹ Ρίχνει ο Θεός την πάχνη καθώς το αλάτι πάνω στη γη· κι όταν παγώσει γίνεται σαν άκριες απ’ αγκάθια.

²⁰ Φυσάει άνεμος ψυχρός απ’ το βορρά και πάνω στο νερό ο πάγος κρουσταλλιάζει· πάνω σε κάθε ακίνητο νερό απλώνεται, και τον φοράει σαν θώρακά του το νερό.

²¹ Θα διαβρώσει τα βουνά, την έρημο θα κάψει, και θα ξεράνει το χορτάρι σαν φωτιά.

²² Γρήγορα όλα τα γιατρεύει η ομίχλη, κι ύστερα από τον καύσωνα φέρνει ανακούφιση η δροσιά.

²³ Σύμφωνα με το σχέδιό του ο Θεός υπέταξε την άβυσσο της θάλασσας, και φύτεψε σ’ αυτήν νησιά.

²⁴ Όσοι διασχίζουνε τη θάλασσα, για τους κινδύνους της μιλούν, κι εμείς θαυμάζουμε όταν τους ακούμε.

²⁵ Βρίσκονται εκεί παράξενα πλάσματα, θαυμαστά, τα ζωντανά κάθε λογής και τα μεγάλα κήτη.

²⁶ Χάρη στον Κύριο ο αγγελιοφόρος του φέρνει σε πέρας το έργο του· σύμφωνα με το λόγο του όλα διευθετούνται.

²⁷ Κι άλλα πολλά μπορούσαμε να πούμε δίχως τελειωμό· και η κατάληξη των όσων είπαμε: Αυτός είναι το παν.

²⁸ Πού θα βρούμε τη δύναμη να τον δοξολογήσουμε; Πραγματικά, αυτός είν’ ο Μεγάλος κι όλα τα έργα του τα ξεπερνά.

²⁹ Ο Κύριος είναι φοβερός, ασύγκριτα μεγάλος, κι είναι η δύναμή του θαυμαστή.

³⁰ Δοξολογήστε τον Κύριο, όσο μπορείτε υμνήστε τον! Αυτός και πάλι θα υπερέχει. Και για να τον υμνήσετε βάλτε όλη σας τη δύναμη· αλλά και μην κουράζεστε, γιατί δεν είναι δυνατό να τον δοξολογήσετε όσο του πρέπει.

³¹ Ποιος τον είδε ποτέ για να μπορέσει να τον περιγράψει; Και ποιος μπορεί επάξια να ψάλει τη μεγαλοσύνη του;

³² Πολλά είν’ ακόμη τ’ άγνωστα, και μεγαλύτερα από τούτα· γιατί απ’ τα έργα του λίγα έχουμε δει.

³³ Πραγματικά, ο Κύριος τα πάντα δημιούργησε, και σ’ αυτούς που τον σέβονται χάρισε τη σοφία.