زَبور 144 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُدا مئے سَنگر اِنت

داوودئے زَبور.

¹ هُداوندا ستا بات، منی تلارا، که منی دستان په جنْگا درَ کاریت و منی لنکُکان په مِڑَگا.

² هما منی مِهر کنۆکێن هُدا و کلات اِنت، منی سنگر اِنت و منی رکّێنۆک، منی اِسپَر، که آییئے مئیارَ بان، که منی کئوما منی چێردستَ کنت.

³ هُداوند! انسان چیے که تئو آییا مان بیارئے و بنیادم چیے که تئو آییئے هئیالا بدارئے؟

⁴ انسانئے زِند چۆ دَمکَشّێا اِنت و رۆچی چۆ گوَزۆکێن ساهگێا.

⁵ هُداوند! آسمانا دِرّ و جهلاد بیا کۆهان دست جن که چه اِشان دوتّ در بیئیت.

⁶ وتی گِرۆکان شنگ کن که دژمن شنگ و شانگ ببنت، وتی تیران شان و سَرگَردانِش کن.

⁷ دستا چه بُرزاد شهار، منا آزات کن و برَکّێن چه بازێن آپان، چه درامدانی دستان،

⁸ که دپِش چه درۆگا پُرّ اَنت و راستێن دستِش چه پرێبا.

⁹ من په تئو نۆکێن سئوتے جنان، او هُدا! ده‌تارێن سرۆز و چنگئے سرا په تئو سازَ جنان،

¹⁰ په هماییا که بادشاهان سۆبێنَ کنت و وتی هزمتکارێن داوودا رکّێنیت، چه کُشۆکێن زهما.

¹¹ منا برکّێن و چه درامدانی دستا آزات کن، که دپِش چه درۆگا پُرّ اَنت و راستێن دستِش چه پرێبا.

¹² گڑا مئے بچکّ، ورناییا چۆ رُستگێن درچکا بنت و مئے جنکّ چۆ وَش‌تراشتگێن مِنُکا که په کلاتان تراشگ بوتگ‌اَنت.

¹³ مئے اَمبار، چه هر پئیمێن بَر و سَمرا پُرَّ بنت و مئے رمگ هزارانی هسابا گێشَ بنت، دهان هزارانی هسابا، مئے ڈگاران.

¹⁴ مئے آپُسێن گۆک باز باز چُکَّ کارنت و دژمن مئے دیوالان پرۆشتَ نکننت، کَسّ بندیگَ نبیت و مئے بازاران نالَگ و پریاتَ نمَچّیت.

¹⁵ بَهتاور هما مردم اَنت که همے ڈئولا بنت، بَهتاور هما اَنت که هُداوند آیانی هُدا اِنت.