Ιώβ 6:9 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη)

⁹ Αν αποφάσιζε οριστικά να μ’ εξοντώσει το χέρι του ν’ απλώσει και το νήμα μου να κόψει της ζωής,

H Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos)

⁹ Kαι o Θεός να ήθελε να ευαρεστηθεί να με αφανίσει· να εξαπολύσει τo χέρι τoυ, και να με αποκόψει!

Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη)

⁹ Αν αποφάσιζε οριστικά να μ’ εξοντώσει το χέρι του ν’ απλώσει και το νήμα μου να κόψει της ζωής,

Ιώβ 6:9 Σταυροειδείς Αναφορές

Α' Βασιλειών 19:4

Ο ίδιος βάδισε μιας μέρας δρόμο στην έρημο κι ήρθε και κάθισε κάτω από ένα σπαρτόδεντρο. Παρακαλούσε να πεθάνει κι έλεγε: «Αρκετά ως εδώ, Κύριε! Πάρε τη ζωή μου, γιατί εγώ δεν είμαι καλύτερος από τους προγόνους μου».

Ιωνάς 4:3

Πάρε, λοιπόν, Κύριε τη ζωή μου· προτιμώ να πεθάνω, παρά να ζω».

Ιωνάς 4:8

Όταν βγήκε ο ήλιος, ο Θεός πρόσταξε να φυσήξει ένας καυτός ανατολικός άνεμος· ο ήλιος έκαιγε το κεφάλι του Ιωνά κι ένιωθε τρομερά εξαντλημένος. Ήθελε να πεθάνει· «προτιμώ να πεθάνω», έλεγε, «παρά να ζω».

Αποκάλυψη Ιωάννου 9:6

Εκείνες τις μέρες θ’ αποζητούν οι άνθρωποι το θάνατο, κι ο θάνατος δεν θα έρχεται. Θα παρακαλούν να πεθάνουν, κι ο θάνατος θ’ απομακρύνεται απ’ αυτούς.

Ιώβ 19:21

Αχ, λυπηθείτε, λυπηθείτε με, εσείς φίλοι μου! Το χέρι του Θεού μ’ έχει χτυπήσει.

Ιώβ 14:13

Αχ, και να μ’ έκρυβες στον άδη, Κύριε, κι εκεί να μ’ άφηνες κρυμμένον ώσπου ο θυμός σου να διαβεί, και να μου όριζες τη μέρα που θα με ξαναθυμηθείς.

Ιώβ 6:8

Ας ήταν να ’χε η προσευχή μου απόκριση, να μου ’δινε ο Θεός αυτό που του γυρεύω:

Ιώβ 9:21

Είμαι αθώος! Και τί μ’ αυτό; Για μένα πια δεν έχει σημασία, για τούτο και μιλώ. Κι αν ήτανε να διακινδυνεύσω τη ζωή μου, όσο κι αν έχω δίκιο αυτό δε με βοηθά. Είτε αθώο είτ’ ένοχο, ο Θεός θα μ’ αφανίσει.

Ιώβ 10:1

Σιχάθηκα τη ζωή μου· και το παράπονό μου δε διστάζω να το πω, μέσ’ απ’ την πίκρα της ψυχής μου να μιλήσω.

Ιώβ 11:20

Όμως οι ασεβείς θα κουραστούν, μάταια γυρεύοντας βοήθεια· η μόνη τους ελπίδα θα ’ναι ο θάνατος.

Ησαΐας 38:12

Κόπηκε απ’ το στήριγμά της η ζωή μου μακριά μου έφυγε καθώς σκηνή βοσκού· ειν’ η ζωή μου σαν το υφαντό που στου αργαλειού τυλίχτηκε τον κύλινδρο κι ο υφαντής τού κόβει τα στημόνια. Απ’ το πρωί ως το δειλινό θα μ’ έχεις πια αποτελειώσει, Κύριε.