6 كنِّيو ثسّْنم مِين ث يتطّْفن عَاذ بَاش وَار د يتْمظْهَار شَا اَڒ د غَا يَاوض ڒْوقْث نّس نِيشَان.
فَا يمظْهَار-د وغْضَاب ن أَربِّـي زݣ وجنَّا خ مَارَّا شَّرّْ ذ ڒْبَاطڒ إِي تݣّن يِوْذَان يعْنِي يِنِّي يتْبطَّاڒن لْحَقِيقَا س شَّرّْ نْسن.
لَّا، وَار تجَّام حَدّ اَكنِّيو يشْمث س وَالُو. أَتَاف وَار يزمَّر يُوْم نِّي اَذ د يَاس قْبڒ مَا ٱذ سمْحن اَطَّاس اَطَّاس ن يِوْذَان ذ اَمزْوَارُو ذِي أَربِّـي اَذ د يمظْهَار لْمسْخُوْط مِّيس ن ڒفْنَا.
شُوْف، ئِجّن ن جّْهذ ينُوْفَّرن ن سَّيِّئَاث يخدّم ڒخُّو، وَلَكِن ذِنِّي يجّن نّغْنِي عَاذ يتطّف-يث حتَّا وَانِيتَا نّغْنِي اَذ يتْوَاكّس زِي ڒْوسْط.
ثُمَّا اَذ د يمظْهَار لْمسْخُوْط، أَخَاس يصُوْض سِيذِيثْنغ عِيْسَى س وقمُّوْم نّس اَث ينغ، أَث يسْبطّڒ س لْعَظَمَا نّس إِي زِي د غَا يعْقب عِيْسَى.