11 شُوْف، مِين يتْوَاتكّْسن يعْنِي شَّرِيعَا نِّي، مڒَا ثُوْسَا-د س يِجّن ن لْعَظَمَا، وَا لَابُد لْعَظَمَا-يَا ن ڒْعَهذ يتْدُوْمَان اَذ تِيڒِي كْتَار اَطَّاس زِي ثن نّغْنِي!
ذ صَّح شَّرِيعَا نِّي إِي تُوْغَا غَار ثدْجَا لْعَظَمَا، ڒخُّو وَار غَارس ثقِّيم بُو لْعَظَمَا يعْنِي اَك لْعَظَمَا-يَا ثَمقّْرَانْت اَطَّاس إِي غَارس غَار ڒْعَهذ نِّي رُوْحِيَا.
إِذن، مڒَا غَارْنغ يجّن ن لْأَمَال اَم وَانِيتَا اَتَاف غَارْنغ يجّن ن زْعَامث.
س مَانَايَا، وَار نْتفْشِيڒ شَا مِنْزِي غَارْنغ ڒْعَهذ-أَ وَانِيتَا س اَرَّحْمث ن أَربِّـي.
وَامِي يسِّيوڒ أَربِّـي خ يِجّن ن ڒْعَهذ ذ جْذِيذ، صَافِي ونِّي اَمزْوَارُو يسْبطَّاڒ-يث. أُو ونِّي إِݣ يتْوَاسْبطَّاڒن ڒخُّو يذوّڒ ذ اَقْذِيم، أَتَاف ذغْيَا اَذ يتْوَاكّس وَار يتْغِيمِي شَا.