Eah hott ksawt, “Feich dich nett, oh mann es hohch ohksenna is. Fridda sei mitt diah; sei shteik un sei gedrohsht.” Vo eah dess ksawt katt hott, habb ich mei grefta zrikk grikt un habb ksawt, “Du, oh hah, hosht mich fagrefticht, nau shvetz zu miah.”
Ich loss fridda bei eich; mei fridda gevvich zu eich; ich gebb eich da fridda nett vi di veld gebt. Losset eiyah hatza nett gedruvveld sei un feichet eich aw nett.
Ohvets uf sellem eahshta dawk funn di voch voahra di yingah bei-nannah mitt di deahra kshlossa, veil si sich kfeicht henn veyyich di Yudda. Un Jesus is nei unnich si kumma un hott ksawt zu eena, “Fridda sei mitt eich.”
Acht dawk shpaydah voahra sei yingah viddah im haus, un da Thomas voah bei eena. Di deahra voahra zu kshlossa, avvah Jesus is nei kumma un hott drinn bei eena kshtanna un hott ksawt zu eena, “Fridda sei mitt eich.”
Zu awl selli in Rome vo Gott leebt un es raus groofa sinn fa heilich sei. Gnawt sei mitt eich un fridda funn Gott unsah Faddah, un em Hah, Jesus Christus.
Da ald mann hott ksawt, “Fridda sei mitt eich. Diah kennet an meim haus bleiva. Loss mich eiyah noht faseiya. Avvah bleivet nett do im shtatt-shkveah ivvah-nacht.”