12 कताया, “आमीन! अबूरीग भगवान मुरुक मरंग इदानिया। हाँय लगा मान मरजइत अरू जाग, कनहून अरू धनियाबाद, अकूस अरू जंगर, सगर सइट दोनोहोगोड ञवन। आमीन!”
अरू कसूरराः रेनहारे अलोम पराव ओवाले, मनदो बेलूर अतेम बनसावले। [हकतियार अरू जंगर अरू मान मरजइत सगर सइट वरी अनमराः हवे। आमीन!]
हनाँय जमाकूने तुलाकेरा, हनाँयते जमाकून सलाःतना, अरू हनाँयराः हवे जमाकून। दो हनाँयग भगवान लगा सगर सइट वरी मान मरजइत होयाः। आमीन!
अनबुझ होड़कू अपेराः बड़रा मेरकू बुझाव अवेनता। हनालगा अपे अनबुझ भासीते भगवानपे जाग दो एटाः होड़कू करा इया आमीन माःआनकू कताय?
अले सहावतेरा हना जमा कटसियाकूनते अँनपेके नफा इदा। हना अते भगवान मुरुक होड़कूय मयागोड ञवनता अरू हँकू हाँयकू धनियाबादता, जेमहा भगवानराः मान मरजइत बनागरा इदीन।
अरू जेर गहीर सेनेकियानखन दुबीत बड़ियाड़गेता, हनन इया मसी बदीरेपे चेडकिया इया अपे बिसवासरे बड़ियाड़ इदीनपे, अरू भगवान बनागरापे धनियाबादगोड ञवन।
अपे तोनोंगाः बुतापे बुता सहे तोनोंगाः कतापे बड़रा हना जमाकून ईसू मसी लगापे एचेय, अरू हाँयते अपांग भगवानपे जागगोड ञवन।
हाँयग मिनीटोंग भगवान अबूरीग सडावदार लगा, जूग परिया अते इदानिया अरू नुँहू अते सगर जूग वरीय दोहोनता अबूरीग परबू ईसू मसीते, मान मरजइत अरू जाग, हातपात अरू जंगर सगर सइट लगा होनोयागोड ञवन। आमीन!
ईंग गोएगनेना, मनदो अयुमेमे सनागर सइट जिनियतिंग दोहोनता। अरू गुजुः अरू पतालपूरराः चभी इनिंग एचेरे इदा।”
हना तयोमरे मी कुड़ी चइर गोटोंग मूक होड़कू अरू चइरो जीव-जंतूकू, गदीरे दुड़ुःतोय दोहोना हाँयग भगवान मड़ंगरे होरोकियानखनकू जागतिरिया। हँकू कतातेरा, “आमीन! हालेलुयाह!”