4 हना तयोमरे मी कुड़ी चइर गोटोंग मूक होड़कू अरू चइरो जीव-जंतूकू, गदीरे दुड़ुःतोय दोहोना हाँयग भगवान मड़ंगरे होरोकियानखनकू जागतिरिया। हँकू कतातेरा, “आमीन! हालेलुयाह!”
ईंग अपेयिंग हुकुमवारा हना जमा कताकून मनाः लगा हँकूपे चेडकू। अयुमेपे, नाःआ जूग अरीन टुटीगगुः वरी, ईंग सगर सइट अपे सुदायिंग दोहोनता।”
अरू कसूरराः रेनहारे अलोम पराव ओवाले, मनदो बेलूर अतेम बनसावले। [हकतियार अरू जंगर अरू मान मरजइत सगर सइट वरी अनमराः हवे। आमीन!]
अनबुझ होड़कू अपेराः बड़रा मेरकू बुझाव अवेनता। हनालगा अपे अनबुझ भासीते भगवानपे जाग दो एटाः होड़कू करा इया आमीन माःआनकू कताय?
हनते चइरो जीव-जंतूकू अते मीटोंग जीव-जंतू हँकुःआ सातो बराहीलकू एचेरे मेमेडटोंग मेमेडटोंग सोनाराः डुभाय एमेवातेडकुःआ। सगर सइट वरी दोहोनता हाँयग भगवानराः रीस हना डुभाकूनरे पेरेगतो दोहोना।
हना तयोमरे सेरमो देसरे मुरुक बगरा होड़कूराः मुरुक सटी खिररीयिंग अयूमतेरा। हँकू कतातेरा, “हालेलुयाह! ने भगवान, आम सडावकेडबुःआ, जंगर अरू मान मरजइत पवाःयीग अनम हवे।
हनते हँकू अरू खिररीनेनखनकू कताया, “हालेलुयाह! बाबील सहर लोःता अरू हनाराः सोकोल, सगर सइट कुहड़ावगोड ञवनता।”
हनते ईंग मुरुक बगरा होड़कूराः अरोयिंग अयूमतेरा। हना अरो दाः हचकाःता इया अरू बदरीराः मुरुक सटी हदूड़ इया दोहोना। हँकू सेरेंगा, “हालेलुयाह, अबूरीग परबू भगवान अगम जंगरदार इदानिया, अरू हाँय राइजगेतना।
हनते चइरो जीव-जंतूकू कतातेरा, “आमीन”, अरू हँकुःआ मूक होड़कू तबेरनेनखन हँकिनकू जागतेरा।