9 दो हाँयग अइमी कताया, “आम एहूदा होड़ हवे अरू ईंग दो समरियीन हवे। दो चिला लगा दाःमे असेतना?” (एहूदाकू समरिया छतररिकुःआ होड़कू सुदा तोनोंगाः जिनिसकून मेरकू एमे होड़ेंगा।)
नँकुःआ बारहो मूक चेलाकू ईसू नाःआ हुकुम एमेवातेडकूखने वारतेडकुःआ, “बेगर एहूदाकू एचेरे सहे समरिया छतररिकुःआ होड़कू एचेरे अलोपे सेन।
तयोमरे मी होड़ समरिया राइजरीग होड़ हों हनानाः दूररे वेगा। हाँय, हाँयग होड़े ञेल सोगायान।
हननमेला ईसूरिकुःआ चेलाकू कुदायान। हँकू ईसू मी होड़ अइमी सुदा बुतुड़ूत ञेलतिडिगखनकू बयावयान। मनदो चेलाकूतेन अते तोनोंगीग मेरकू होंबोरगाड, आम चिलाम चहाःतना सहे नाँय सुदा चिला लगाम बुतुड़ुतना, माःआन।
दो एहूदाकू नाःआ अयूमतेडखन ईसू एचेरेकू कताया, “आम समरिया होड़ हवे अरू आम एचेरे भूत इदा माःआनले कतायता दो हना कता सताय ना लवे जा?”
मनदो सुद बिरुवा अपे एचेरेय वेगता अरू जंगरपे पवाःता। हनते अपे एरुसलेम सहररे, एहूदिया छतररे, समरिया राइजरे अरू चउंदीसराः जमा देसरे ईंगरिकुःआ हिदइतदारकूपे बड़ाँःता।”
दो पतरस हँकू एचेरेय कतातेरा, “अपे नपायतेपे सुदीयतना अले एहूदाकू तोनोंगीग एटाः जइत सगा होड़ सुदा मेरले दोहोनता सहे हाँयग होड़राः ओड़ाःरे मेरले बोलता। मनदो ईंग तोनोंगीग होड़ सदाःआ अरू सुद कोवाया माःआन अलो कतावाय लगा भगवान ईंग एचेरेय एचे कताकेरा।
दो तोनोंगीग जोपा सहररे वारकेडखन होड़कू पतरस माःआनकू कतावायता, हाँयग सिमोनमे एचे राः अगू। हाँय सिमोन ञावीग चमार जइत होड़राः समुंदर धरीरे इदा हना ओड़ाःरेय दोहोनता, माःआन।