4 दो निकुदिमूस होंबोरतेरा, “ओहरे! तोनोंगीग होड़ डोकरायान दो हाँय करा इया अरूय जनमाःता? तोनोंगीग होड़ अनँयग एंगातराः दोंगे पेंदारेय कुदा बोलोकियानखन अरू मी तुरहाय जनमाव अवेनता जा?”
दो ईसू हाँय एचेरेय कता कुदातेरा, “आम ईंगमे अयूम, तोनोंगीग होड़ अरू मी तुरहा, मेरेय जनमाः दो हाँय भगवानराः राइजरे ओरोय मेसा अवेनेना।”
दो ईसू कतातेरा, “ईंगमे अयूम! तोनोंगीग होड़ भगवानराः राइजरीग होड़ बड़ाँः लगा इदान दो हाँय दाः अरू भगवानराः सुद बिरुवाते जनमावगुः लगा इदा।
दो ईसू हँकू एचेरेय कताया, “अपे ईंगपे अयूम! अपे मनुवारीग बेटातराः मास मेरपे जोम अरू हाँयराः बलंगी मेरपे ञूय, दो अपे सगर सइट वरी ओरोपे जियाव अवेनेना।
ईसूरिकुःआ चेलाकू अते मुरुक बगरा होड़कू नाःआ कताकून अयूमतेडखनकू कताया, “नाःआ कता ओरोबू अयूम पसाव अवेतेरा। दो इये मनाव अवेनता?”
कुरूसराः सरवन लाय एंडन होड़कू लगा बुयांग बड़रा हवे, मनदो अबू भगवानते एचे सडावगुः होड़कू लगा हना सरवन भगवानराः जंगर उदुःता।
सुद बिरुवा तोनोंगीग होड़ एचेरे मेरेय दोहोन दो, हाँय सुद बिरुवाराः कताकून मेरेय मनाःता अरूय एरांगवाता। सुद बिरुवा एकला भगवानराः कताकूने एचे सुदीकूता। हनालगा हँकुःआ होड़कू हना कताकून मेरकू बुझाव अवेनता।