هچکَس په دو واجها گُلامی کرتَ نکنت، یا گۆن یکّێا دژمنیَ کنت و دومیگی دۆستَ بیت، یا گۆن ائولیگا وپادارَ بیت و چه آ دگرا بدیَ کئیت. شما یَکوهد و یکجاه هُدا و زَرّئے گُلامیا کرتَ نکنێت.
شمئے پَرمانبرداریئے تئوار و آواز سجّهێنانی نیاما پرُشتگ و من چه شما شادمان آن، بله چه شما لۆٹان که په نێکێن کاران دانا و هۆشمند ببێت و چه سِلّێن کاران پاک و ساپ بمانێت.
انّون من مردمانی وشنۆدیا لۆٹگا آن یا هُدائے؟ من مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نهآن. اگن من اَنگت مردمانی وشّ کنگئے جُهدا بوتێنان، مَسیهئے هِزمتکارے نهاَتان.
گۆن تَهر تَهرێن بدیان هما مردمان ردَ دنت که گاری و گمراهیئے راهِش زرتگ. اے مردم گار و گُمسارَ بنت، چێا که اِشان راستی دۆست نداشتگ و نزُرتگ که بِرَکّنت.
دائِمی جێڑه و جَنجال اِنت که آیانی پگر و هئیال سِلّ تَرّتگاَنت و آ چه راستیا دور برگ بوتگاَنت. اِشانی گُمان همش اِنت که هُداتُرسی پائدگمندێن کار و بارے.
اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باوَرمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈُکّالی درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگاَنت.
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.