3 هما که ما اِشکتگ و زانتگاَنت، هما که مئے پیرێنان مارا گوَشتگاَنت.
نَسلے په دومی نَسلا تئیی کارانی ستایا کنت و تئیی مزنێن کارانی کسّهانَ کاریت.
او هُدا! ما وتی گۆشان اِشکتگ، مئے پت و پیرێنان گوَشتگ که آیانی زمانگا چۆنێن کارِت کرتگ، گوَستگێن دئور و باریگان.
هما دابا که اِشکتگ نون گۆن وتی چمّانَ گندێن، لشکرانی هُداوندئے شهرئے تها، مئے هُدائے شهرا که هُدا تان اَبد پاداریَ کنت. اۆشت...
شما گۆن وتی چُکّ و نُماسگان کِسّه بکنێت که من چۆن مِسری لئیب داشتنت و آیانی نیاما وتی نشانی زاهر کرتنت، تانکه شما بزانێت که من هُداوند آن.“
اے ائییدا که کنێت، هرکَس گۆن وتی چُکّا بگوَشیت: ’چه مِسرا در کپگئے وهدا هُداوندا په من هما کار که کرت، من هما کارئے هاترا اے ائییدا کنان.‘