16 او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت، هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگاَنتی.
او چُکّان! بیاێت و چه من بِشکنێت، من شمارا سَبکَ دئیان که هُداوندا چۆن بمَنّێت.
منی اَرواه هُداوندئے سرا پهرَ کنت، بێکِبرێن مردم بِشکننت و شادهی بکننت.
بیاێت و بچارێت که هُدایا چے کرتگ، اَجبێن کار په بنی آدما.
تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان، سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان، هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
آ چیزّ که ما دیستگ و اِشکتگ شمارا گوَشێن تانکه گۆن ما همدل و همسِتک ببێت. مئے همدلی و همسِتکی، گۆن پت و آییئے چُکّ ایسّا مَسیها اِنت.