2 هما منی مِهر کنۆکێن هُدا و کلات اِنت، منی سنگر اِنت و منی رکّێنۆک، منی اِسپَر، که آییئے مئیارَ بان، که منی کئوما منی چێردستَ کنت.
آ رۆچا که تئو وتی لشکرا مُچَّ کنئے، تئیی مردم په شئوکے گۆنَ بنت. گۆن پاکیئے شان و زێباییا تئیی ورنا تئیی گوَرا کاینت، چۆ که نۆد چه بامگواهئے باتِنا.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
هُدا اِنت که منی بێرا گیپت، کئوم و راجان منی چێردستیا نادێنیت و
او منی واک و زۆر! تئیی رهچار آن، چیا که تئو منی کلات ائے، او هُداوند!
مئے بادشاها دلگۆش کن، او هُدا! وتی رۆگن پِر مُشتگێنا دلگۆش کن.
هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“