زَبور 119:42 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

⁴² گڑا من هما مردمان پَسّئوَ دئیان که منا کَلاگَ بندنت، چێا که من تئیی هبرئے سرا تئوکلَ کنان.

زَبور 119:42 Σταυροειδείς Αναφορές

زَبور 109:25

بُهتام جنۆکانی کَلاگی آن، منا که گِندنت، سرا چَنڈێننت.

زَبور 119:49

گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن، که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.

زَبور 119:74

هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت، که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.

زَبور 119:81

منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.

زَبور 3:2

بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...

زَبور 42:10

دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگ‌اَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“

زَبور 56:4

هُدائے سرا، که آییئے هبرا ستا کنان، هُدائے سرا تئوکَلَ کنان و نترسان، هاکیێن انسان منا چے کرتَ کنت؟

مَتّا 27:63

گوَشتِش: ”او واجه! مارا یات اِنت که اے درۆگبندا وتی زِندا گوَشتگ‌اَت که ’سئے رۆچا رَند من پدا زندگَ بان و جاهَ جنان.‘

کاسِدانی کار 27:25

او براتان! دلا ڈَڈّ کنێت چێا که منا هُدائے سرا سِتک اِنت و دلجم آن، پرێشتگا هرچے منا گوَشتگ، اَلّما هما ڈئولا بیت.