52 چێا که آیان اَنگت نگنئے مۆجزه سَرکِچ نئوارتگاَت، دلِش سکّ و سِنگ اَت.
رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگاَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگاَت.
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت،
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت.
”آیانی چمّی کۆر و دلی سنگ کرتگاَنت که گۆن چمّان مگندنت، گۆن دلان سَرپد مبنت و دێم په من پِر مترّنت. اگن منی کِرّا بیاتکێننت، من دْراه کرتگاَتنت.“
گڑا چے؟ آ چیزّ که اِسراییل آییئے شۆهازا اَت نرَستی، گِچێن کرتگێنان رست بله آ دگرانی دل سِنگ بوت.